Overrated: Magnum Ice Cream

     since the release of Magnum Ice Cream in the Philippines, a lot of people have been raving about it in Facebook, Twitter and other social medias posting pictures, statuses and what not. I have been a witness to people who have been both excited and boastful about their experiences to this supposedly magnificent ice cream. I haven't tried one since today..

     crisp Belgian chocolate coated chocolate truffle. it was pretty good. mostly because of the Belgian chocolate. other than that I guess it was like any other chocolate ice cream. I do like it but I didnt really find anything utterly amazing about it. I guess the people of the internet just made a big spectacle out of it which I guess would be a good marketing/promotion strategy for the product. free advertising! 

     I've also heard a lot of backlash about it being the "poor man's Haagen Dazs" personally I've never tasted it so I really have no opinion on that. And the much debated "social climber's ice cream". I guess some people have the notion that when you buy something imported or high priced it would make you "sosyal" which is kind of pathetic. I also saw this picture on Facebook of  a girl who posted a picture of herself eating Magnum Ice cream and then flaunting the wrapper and the stick and a lot of hate comments here and there. poor girl. I bet she was just excited, but the good this is that she's popular now so yeah. whatever. 

     like the Starbucks hype, I think this "Magnumania" will soon be over in a few weeks. although it was pretty good I think I would not buy one anytime soon. I wasn't really impressed by it. I am curious to try other flavors like the Double Caramel and Magnum White. It's just not available here in the country though. so to wrap it all up, I would refer this ice cream for those who haven't tried it yet to see for themselves what this glorified dessert is all about. but if you're one not willing to spend 50 pesos on ice cream, then probably just buy a 20 peso Cornetto instead. 

Sawakas! Bakasyon na!

"so long to the sleepless nights and stressful days

of demanding school works that come in play..."

natapos nanaman ang isang school year. tapos na ang sophomore stage ng aking college life.

tila kay tagal dumating ng bakasyon. katapusan pa lang kasi ng sem break ay handang-handa na ako sa summer vacation. 

wala pa akong mga solid na plano ngayong Abril at Mayo. marami akong gustong puntahan at gawin kaso andyan ang problema ng shortage ng pera. wala nang baon e. hindi ko naman gawain ang kumupit. kaya andyan din ang option na magkaroon ng summer job. kaso ano naman kaya? 

isa ang panigurado, makakalimutan ko ang petsa at andyan ang mga "lazy days" kung saan mapupunta sa panonood ng tv, pag-computer at pagtambay sa bahay ang aking gagawin. what's new?

basta masaya ako dahil baksyon na. hehe.

Self-Inflicted

Hindi natin narerealize, tayo rin mismo ang dahilan kung bakit tayo nasasaktan. Masyado kasi nating pinipilit ang mga bagay na hindi naman nararapat. Masyado tayong umaasa sa taong hindi naman para sa atin. Madalas ay nagpapakabulag tayo dahil alam natin na masakit ang katotohanan. Gumagawa tayo ng mga spekulasyon at tamang hinala o mga defense mechanism, na sa huli, nagbabackfire din naman sa atin. Nilulugmok natin ang sarili natin. Bakit hindi na lang tayo tumayo at mag-walk away? Siguro gusto lang nating makuha ang simpatya ng iba at ang assurance na may mga taong namamahal sa atin kahit tayo ay nagkamali.

Pero hanggang kailan? Ilang araw, linggo o buwan?  Wala naman tayong masisising iba kundi ang ating mga sarili. Ayaw kasi nating tanggapin na natapos na at nangyari na ang mga kaganapan. Nakalipas na ang mga pagkakataon. Bakit hindi tayo magsimula ulit. Magpakasaya sa maraming bagay na mahusay. Nasasayang lang ang oras natin sa kalungkutan. Kahit na may mga taong handang makinig sa atin, eventually nagasasawa rin sila sa paulit-ulit na mga kwento at problemang tilang hindi ginagawan ng solusyon. Oo wala namang masama na damdamin ang mga sitwasyon. Nakakairita lang kung paulit-ulit na. Kung hindi ka pa rin nakaka- move on ikaw na ang may problema at hindi na sila. 

At hindi ko lang tinutukoy ang mga taong nasawi sa pag-ibig kundi lahat ng taong napapakalugmok sa mga kaganapan sa kanilang buhay. May mga sitwasyon talaga kung saan wala na tayong magagawa kundi matuto doon pero sinasayang pa rin natin ang oras natin sa paulit-ulit na replay ng mga pangyayari at patuloy na tinotorture ang sarili.

Bakit di na lang tayo magpakasaya?